Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια προοδευτικά εξελισσόμενη εκφυλιστική διαταραχή του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (ΚΝΣ) και μία από τις συχνότερες διαταραχές του ΝΚΣ στους ηλικιωμένους. Συγκεκριμένα, η νόσος προσβάλλει τη μέλαινα ουσία, μία ομάδα νευρικών κυττάρων υπεύθυνων για τον έλεγχο των μυών και τον συντονισμό της κίνησης, και καταστέλλει  την παραγωγή ντοπαμίνης, της ουσίας που διαβιβάζει την εντολή κινήσεων στους μυς. Η νόσος αποτελεί τη δεύτερη συχνότερη χρόνια και προοδευτικά εξελισσόμενη εκφυλιστική νόσο του εγκεφάλου, μετά το Alzheimer.

Η μέση ηλικία εμφάνισης της νόσου είναι τα 60 έτη, παρόλο που στο 10% των πασχόντων η νόσος εμφανίζεται σε ηλικία μικρότερη των 45 ετών. Τα ιατρικά δεδομένα καταγράφουν 1,5 φορά μεγαλύτερη πιθανότητα εμφάνισης της  νόσου στους άνδρες σε σχέση με τις γυναίκες.

Το χαρακτηριστικότερο κλινικό σύμπτωμα της νόσου του Πάρκινσον είναι το τρέμουλο στο χέρι,  στο πόδι ή στο σαγόνι, σε κατάσταση ηρεμίας του πάσχοντος. Προοδευτικά, ο πάσχων εμφανίζει διαταραχές στη στάση και την ισορροπία ενώ, σταδιακά, χάνει την επιδεξιότητα σε απλές, καθημερινές κινήσεις όπως η χρήση μαχαιροπήρουνου, η ένδυση, το μπάνιο, κλπ. Εκτός από τα κινητικά προβλήματα, οι πάσχοντες εκδηλώνουν κατάθλιψη -συχνά απόρροια της υποβάθμισης της ποιότητας ζωής που προκαλούν τα συμπτώματα της νόσου, διαταραχές ύπνου, εύκολη κόπωση και δυσκοιλιότητα.

Όσον αφορά στην αντιμετώπιση των κινητικών εκδηλώσεων της νόσου και στην καθυστέρηση της εξέλιξής τους, η συμβολή της φυσιοθεραπείας είναι σημαντική. Η φυσιοθεραπευτική προσέγγιση είναι πάντοτε  εξατομικευμένη ώστε να ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε ασθενούς και στο στάδιο της νόσου και στοχεύει:

• Στη διατήρηση και βελτίωση της λειτουργικής ικανότητας των πασχόντων και, κατ’ επέκταση, στη διατήρηση της αυτονομίας τους και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους
• Στην μεγιστοποίηση της μυϊκής δύναμης και της ευκαμψίας των αρθρώσεων μέσω στοχευμένων ασκήσεων
• Στην αποκατάσταση κινητικών συμπεριφορών και στη βελτίωση της στάσης του σώματος
• Στη διατήρηση καλής αναπνευστικής λειτουργίας
• Στην ενίσχυση της απόδοσης της φαρμακευτικής αγωγής.

Η φυσιοθεραπεία συμβάλλει, επιπλέον, στην ενεργοποίηση του μεταβολισμού και την αύξηση των επιπέδων ντοπαμίνης. Αν και ενδείκνυται σε όλα τα στάδια της νόσου, όσο νωρίτερα ξεκινήσει ο ασθενής φυσιοθεραπευτικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις ανάγκες του, τόσο αποτελεσματικότερη η αντιμετώπιση και η διαχείριση των συμπτωμάτων και η επιβράδυνση της εξέλιξης της νόσου.

Αφιερωμένος στην ενημέρωση σχετικά με την αγκυλοποιητική σπονδυλοαρθρίτιδα είναι ο μήνας Σεπτέμβριος. Πρόκειται για μία χρόνια, φλεγμονώδη, ρευματολογική πάθηση, η οποία προκαλεί σταδιακή οστεοποίηση των παρασπονδυλικών συνδέσμων.

Η νόσος προσβάλλει, κατά κύριο λόγο, τις ιερολαγόνιες αρθρώσεις και τη σπονδυλική στήλη, μπορεί όμως να πλήξει και άλλες περιφερειακές αρθρώσεις, όπως τα γόνατα, τους ώμους, τα ισχία. Τα πρωτογενή της συμπτώματα περιλαμβάνουν έντονο πόνο στις αρθρώσεις, οσφυαλγία και δυσκαμψία∙ καταστάσεις που δευτερογενώς οδηγούν σε υποβάθμιση της ποιότητας ζωής του νοσούντος, αίσθηση χρόνιας κόπωσης και αυπνία. Εμφανίζεται στο διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 1% στο σύνολο του γενικού πληθυσμού, σε νεαρή σχετικά ηλικία -ανάμεσα στα 20-40 έτη. Πλήττει εξίσου και τα δύο φύλα αν και στις γυναίκες τα συμπτώματα εμφανίζεται ηπιότερα.

Η αιτιολογία της νόσου δεν έχει πλήρως αποσαφηνιστεί, ωστόσο, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις πως γενετικοί παράγοντες συμβάλλουν στην εμφάνισή της. Χαρακτηρίζεται από προοδευτική εξέλιξη, με τα συμπτώματα να επιδεινώνονται στην πορεία του χρόνου. Προκειμένου για την ανάσχεση της εξέλιξης των συμπτωμάτων και την αποτελεσματική αντιμετώπισή της, η έγκαιρη διάγνωση, η οποία περιλαμβάνει κλινική εξέταση και αξιολόγηση των συμπτωμάτων από ρευματολόγο καθώς και αιματολογικές εξετάσεις, είναι καθοριστικής σημασίας.

Η θεραπεία της νόσου περιλαμβάνει φαρμακευτική αντιμετώπιση, άσκηση του σώματος και της ράχης και φυσιοθεραπεία

It’s better to win online casinos accepting echeck slots instead of losing them.

“Πυρετός” εργασιών και στο αθλητικό κέντρο στο Νέο Ρύσιο, παίρνει ειδικό μηχάνημα κρυοσάουνας ο Άρης!

Όπως έχει προαναγγελθεί από τους ανθρώπους της ΠΑΕ, το νέο “λίφτινγκ” στις εγκαταστάσεις του Νέου Ρυσίου έχει δρομολογηθεί. Οι εργασίες συνεχίζονται, ενώ καθημερινά βρίσκεται εκεί ο υπεύθυνος των γηπεδικών εγκαταστάσεων Βαγγέλης Παντζαρτζίδης. Δεν είναι τυχαίο ότι το περασμένο Σάββατο, το παρόν έδωσε ο Θόδωρος Καρυπίδης, ο οποίος πήρε μια “γεύση” για την πορεία των εργασιών.

Ανάμεσα στις αποφάσεις που έχουν δρομολογηθεί είναι η αγορά νέων μηχανημάτων και εξοπλισμού για το γυμναστήριο, αλλά και την αποκατάσταση των ποδοσφαιριστών. Μια από αυτές είναι η αγορά ειδικού μηχανήματος κρυοσάουνας.

Οι κιτρινόμαυροι γνώρισαν την μέθοδο αυτή από πέρσι κατά την συνεργασία της ΠΑΕ με το πρωτοποριακό μας κέντρο HYGEIA COMPLEX του Γιώργου Τελίδη, στο οποίο εφαρμόζονται μοναδικές μέθοδοι για τα ελληνική δεδομένα, όπως είναι η αποκατάσταση με την κρυοσάουνα. Είναι μία ασφαλής και γρήγορη μέθοδος, διαρκεί μόλις 3 λεπτά, κατά την οποία εφαρμόζονται στο σώμα μας πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (με τη δράση υγρού αζώτου), οι οποίες κυμαίνονται από -120°C έως -180°C.

Αξίζει να σημειωθεί ότι χρησιμοποιούνται από μεγάλες αθλητικές ομάδες και αθλητές, όπως Γιουβέντους, Λάτσιο, Ρόμα Παρί Σεν Ζερμέν, Ρίβερ Πλέιτ στο ποδόσφαιρο, αλλά και από συλλόγους του ΝΒΑ όπως Φίνιξ Σανς, Ντάλας Μάβερικς. Επίσης τεράστια ονόματα όπως οι Ρονάλντο, Νεϊμάρ, Λεμπρόν Τζέιμς, Σακίλ Ο’Νιλ, Γιουσέιν Μπολτ, ακολουθούν ανάλογες μεθόδους.

Ανάλογο μηχάνημα αναμένεται να αγοράσει η ΠΑΕ και να λειτουργήσει στο Νέο Ρύσιο.

Θυμηθείτε εδώ εικόνες από την περσινή εμπειρία των παικτών του Άρη:

Η ακράτεια ούρων αποτελεί μία από τις πλέον διαδεδομένες και ταυτόχρονα ενοχλητικές καταστάσεις που επηρεάζουν τις γυναίκες όλων των ηλικιών.  Οι αιτίες που την προκαλούν είναι ποικίλες: δυσλειτουργία του εξωστήρα μυός της ουροδόχου κύστης, προβλήματα νευρολογικής φύσης, ανατομική ανωμαλία που δημιουργείται από την πτώση της γωνίας μεταξύ της ουρήθρας και της ουροδόχου κύστης (η κοινή περίπτωση οπότε απλές καθημερινές κινήσεις όπως ο βήχας, το φτάρνισμα ή το γέλιο οδηγούν στην ακούσια απώλεια ούρων), κ.ά. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η παρουσία της αποτελεί τροχοπέδη στην ομαλή καθημερινότητα της πάσχουσας γυναίκας, υποβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής της και δημιουργώντας, δευτερογενώς, ψυχολογικές καταστάσεις.

Η ακράτεια ούρων μπορεί να αντιμετωπιστεί με αλλαγές στον τρόπο ζωής των πασχόντων ατόμων (π.χ. με απώλεια βάρους στις υπέρβαρες γυναίκες), με εκπαίδευση της ουροδόχου κύστης, με ηλεκτρική διέγερση, χειρουργικά ή μέσω φυσιοθεραπευτικής προσέγγισης με εκπαίδευση του μυός του πυελικού εδάφους. Παρότι η πρώτη περίπτωση δείχνει να επιφέρει κάποια θετικά αποτελέσματα, η αποτελεσματικότητα της ηλεκτρικής διέγερσης είναι αμφισβητήσιμη όπως και εκείνη της χειρουργικής προσέγγισης, μακροπρόθεσμα, πέρα από τους κινδύνους των επιπλοκών που ελλοχεύουν σε κάθε χειρουργείο. Έτσι, η εκπαίδευση του μυός του πυελικού εδάφους δείχνει να παραμένει η κύρια μέθοδος αντιμετώπισης της κατάστασης, με θετικά αποτελέσματα αντίστοιχα με εκείνα της χειρουργικής αντιμετώπισης, αλλά χωρίς τους ενδεχόμενους κινδύνους, τη σχετική ταλαιπωρία και το υψηλό κόστος, γεγονός που την καθιστά πρώτη επιλογή αντιμετώπισης σε κάθε περίπτωση.

Η φυσιοθεραπευτική μέθοδος περιλαμβάνει καταρχάς αξιολόγηση της κάθε περίπτωσης, ενδελεχή ανάλυση της ανατομίας, φυσιολογίας του πυελικού εδάφους και της λειτουργίας της μεθόδου. Το πρόγραμμα που ακολουθεί αποσκοπεί στην ενδυνάμωση των μυών, στην αποκατάσταση των ανατομικών αλλοιώσεων και στη βελτίωση της δυνατότητας αντίστασης στην ενδογαστρική πίεση. Τα αποτελέσματα, συχνά μόνιμα,  είναι ορατά εντός εξαμήνου.

====
(πηγή – https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1836955320300655)

Η σκολίωση αποτελεί μία μη φυσιολογική κύρτωση ή στροφική παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης. Συχνότερη μορφή είναι η ιδιοπαθής, η οποία  παρουσιάζεται στην περίοδο της εφηβείας: Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης, η σπονδυλική στήλη αναπτύσσει κυρτώματα στο μπροστινό και οβαλιαίο επίπεδο, ωστόσο η σκολιωτική σπονδυλική στήλη εμφανίζει αξονική στροφή η οποία αλλοιώνει τη φυσιολογική ανάπτυξη των κυρτωμάτων. Ωστόσο, εμφανίζεται και σε άλλες μορφές και ηλικίες, είτε ως συγγενής ιδιοπάθεια, οφειλόμενη σε εκ γενετής ανωμαλία ή η οποία οφείλεται σε εκφυλιστικά αίτια είτε ως λειτουργική, οφειλόμενη, συνήθως, σε χρόνια κακή στάση του σώματος.

Η φυσιοθεραπευτική προσέγγιση συμβάλλει στο να μετριάσει την αίσθηση της δυσφορίας και τους ρυθμούς ανάπτυξης της πάθησης. Δεδομένου ότι η πάθηση εμφανίζει διαφορετικά χαρακτηριστικά από άτομο σε άτομο, ο έμπειρος και εκπαιδευμένος φυσιοθεραπευτής αναπτύσσει εξατομικευμένο πρόγραμμα για κάθε ξεχωριστή περίπτωση.

Οι ασκήσεις στοχεύουν στην επαναφορά του φαινομένου της περιστροφής σε φυσιολογικά επίπεδα και την επαναφορά της σπονδυλικής στήλης στη φυσιολογική της ευθυγράμμιση. Τα αποτελέσματα της φυσιοθεραπείας περιλαμβάνουν βελτίωση της στάσης του σώματος, σταθεροποίηση πυρήνα (δηλαδή του τμήματος του σώματος που αποτελείται από την κοιλιά, την πλάτη και τη λεκάνη) και ενδυνάμωση. Σε δεύτερο επίπεδο, η βελτιώσεις αυτές μεταφράζονται σε μείωση της δυσφορίας και του πόνου, βελτίωση της γενικότερης κίνησης του ασθενούς και βελτιωμένη ικανότητα αναπνοής.

Πολλές από τις ασκήσεις μπορούν να επαναλαμβάνονται από τον πάσχοντα στο σπίτι ως τμήμα της καθημερινής του ρουτίνας.

Η φυσιοθεραπεία, στις περιπτώσεις ηλικιωμένων ατόμων που πάσχουν από άνοια, αποτελεί κρίσιμο παράγοντα όσον αφορά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ηλικιωμένου ασθενούς. Από τα αρχικά, ήδη, στάδια της νόσου, οι ειδικευμένοι φυσιοθεραπευτές είναι σε θέση να αξιολογήσουν την κάθε περίπτωση και να προσφέρουν εξατομικευμένα προγράμματα βελτίωσης της κινητικότητας των ασθενών. Δεδομένου ότι οι ασθενείς με άνοια διατρέχουν υψηλό κίνδυνο πτώσεων, που συχνά οδηγούν σε κατάγματα,  η έγκαιρη αντιμετώπιση και ενίσχυση της κινητικής τους δραστηριότητας κρίνεται, έτσι, ιδιαιτέρως σημαντική.

Στην περίπτωση εισαγωγής σε κέντρα θεραπείας και αποκατάστασης για  μακροχρόνια θεραπεία λόγω κατάγματος που προκλήθηκε από πτώση, τα προβλήματα κινητικότητας που αντιμετωπίζουν τα ηλικιωμένα άτομα που πάσχουν από άνοια μπορούν να επιδεινωθούν.  Ακόμη και στην περίπτωση που τα άτομα αυτά δεν έτυχαν φυσιοθεραπευτικής στήριξης πριν την πτώση, η μακρά διάρκεια παραμονής στα κέντρα αποκατάστασης δίνει τη δυνατότητα για φυσιοθεραπευτική αντιμετώπιση των προβλημάτων κίνησης των ατόμων αυτών που θα πρέπει να συνεχιστεί και μετά την επιστροφή τους στο σπίτι.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η εφαρμογή της κατάλληλης φυσιοθεραπευτικής αντιμετώπισης ανάλογα με τις ανάγκες και τους περιορισμούς του κάθε ασθενούς, συμβάλλει αποτελεσματικά στη βελτίωση της περιπατητικής δύναμης του πάσχοντος, στη διατήρηση του βάρους του, στη μείωση εμφάνισης καρδιαγγειακών προβλημάτων, στην ελαχιστοποίηση των συμπτωμάτων της αρθρίτιδας αλλά στην επικοινωνία τους με το περιβάλλον.

Σημαντική είναι, επιπλέον, η συμβολή του φυσιοθεραπευτή στην εκπαίδευση των φροντιστών, των ατόμων δηλαδή που είναι επιφορτισμένα με την καθημερινή φροντίδα του πάσχοντος, όσον αφορά στους σωστούς τρόπους χειρισμού τους, τήρησης των θεραπευτικών προγραμμάτων άσκησης και χρήσης βοηθημάτων κινητικότητας.

Η σχέση ανάμεσα στην παθολογία της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης και στον
πόνο στο πόδι ήταν ήδη γνωστή στους αρχαίους Έλληνες και Αιγυπτίους. Σήμερα, η
συχνότητά της στον Δυτικό κόσμο υπολογίζεται σε ένα ποσοστό 5/1000 άτομα.

Στις περισσότερες περιπτώσεις η ισχιαλγία προκαλείται από κήλη οσφυϊκού
μεσοσπονδύλιου δίσκου όπου η ρίζα του νεύρου συμπιέζεται από υλικό προερχόμενο από
ρήξη δίσκου. Σπανιότερες περιπτώσεις περιλαμβάνουν σπονδυλολίσθηση, οσφυϊκή
στένωση, σπονδυλική στένωση και κακοήθεια. Κοινός παρανομαστής σε όλες τις
περιπτώσεις είναι η συμπίεση του οσφυϊκού νεύρου που προκαλεί φλεγμονή.

Η αντιμετώπιση περιλαμβάνει θεραπεία άσκησης ή/και μετεγχειρητική φυσιοθεραπεία.
Η υπό επίβλεψη θεραπεία άσκησης συνίσταται σε ασκήσεις κατεύθυνσης, ελέγχου κίνησης,
κινητοποίησης νεύρων και ενδυνάμωσης.

Οι φυσιοθεραπευτές είναι οι αρμόδιοι να εφαρμόσουν στους ασθενείς χειροπρακτική
θεραπεία σπονδύλου [spinal manual therapy (SMT)]. Περιλαμβάνει ποικιλία τεχνικών που
κινούν έναν ή περισσότερους συνδέσμους εντός του φυσιολογικού εύρους κίνησης με
σκοπό τη βελτίωση της κίνησης ή της λειτουργίας των σπονδυλικών αρθρώσεων. Έχει
καλύτερα αποτελέσματα σε περιπτώσεις πρόσφατης εμφάνισης ισχιαλγίας.

Η οστεοαρθρίτιδα ανήκει στις μυοσκελετικές παθήσεις, οι οποίες, μετά τις διαταραχές της ψυχικής υγείας, αποτελούν τη δεύτερη αιτία προβλημάτων υγείας, παγκοσμίως. Η οστεοαρθρίτιδα έχει άμεσο αντίκτυπο σε καθημερινές λειτουργίες των ανθρώπων που πάσχουν. Στα βασικά μέτρα αντιμετώπισης των συμπτωμάτων περιλαμβάνεται η φυσική άσκηση, τόσο η εστιασμένη ενδυνάμωση των πασχόντων σημείων όσο και η γενική αεροβική. Ωστόσο, παρά την αποδεδειγμένη ωφέλεια της φυσικής άσκησης, οι ρυθμοί  τήρησης ενός σταθερού προγράμματος τείνουν, με τον καιρό, να μειώνονται.

Σε μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε ενήλικες με εστιασμένο πόνο στην άρθρωση του γονάτου  λόγω οστεοαρθρίτιδας, με κοινούς τους ανασταλτικούς παράγοντες (έλλειψη κινήτρου, χρόνου, χώρου και εποπτείας), αποδείχθηκε πως η ύπαρξη σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα σε θεραπευτή και θεραπευόμενο ενισχύει την τήρηση των οδηγιών του φυσιοθεραπευτή και τη φυσική άσκηση στους ενήλικες.

Στη μελέτη συμμετείχαν 30 ασθενείς και τα αποτελέσματα εξήχθησαν κατόπιν συνεντεύξεων  κατά την ολοκλήρωση της κλινικής δοκιμής καθώς και 12 μήνες αργότερα.

ΠΗΓΗ

Η παράλληλη άσκηση με αντιστάσεις ενισχύει τα αποτελέσματα της αερόβιας άσκησης και βελτιώνει την αναπνευστική λειτουργία σε ενήλικες με ιδιοπαθή σκολίωση. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή ερευνητών στη Σχολή Ιατρικών Επιστημών Santa Casa, στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας.

Στη κλινική δοκιμή συμμετείχαν σαράντα ενήλικες με ιδιοπαθή σκολίωση και τυπικές ενδείξεις για χειρουργική διόρθωση (κυρτότητα ίση ή μεγαλύτερη από 45 βαθμούς).  Οι συμμετέχοντες, χωρισμένοι σε δύο ομάδες, την ομάδα δοκιμής και την ομάδα ελέγχου, ακολούθησαν πρόγραμμα τριών 60λεπτων συνεδριών άσκησης σε εβδομαδιαία βάση και για διάρκεια 12 εβδομάδων. Η ομάδα δοκιμής ακολούθησε πρόγραμμα συνδυασμένης άσκησης αεροβικής και με αντιστάσεις ενώ η ομάδα ελέγχου αποκλειστικά αερόβιας.

Στην έναρξη και στη λήξη της δοκιμής, οι συμμετέχοντες πραγματοποίησαν τις εξής εξετάσεις: τεστ βάδισης διάρκειας 6 λεπτών με αξιολόγηση κόπωσης βάσει της κλίμακας Borg (0-10), σπιρομέτρηση, μέτρηση ανώτατου ορίου αναπνευστικής πίεσης και μέτρηση μέγιστης εκπνευστικής ροής.

Μετά τη συμπλήρωση των 12 εβδομάδων, η ομάδα δοκιμής, έναντι της ομάδας ελέγχου,  εμφάνισε υψηλότερα ποσοστά βελτίωσης στο τεστ βάδισης, με χαμηλότερες τιμές καταπόνησης στην ολοκλήρωση του τεστ. Επιπλέον, η ομάδα δοκιμής, συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου, εμφάνισε αυξημένη βελτίωση σε αρκετές διαφορετικές μετρήσεις αναπνευστικής λειτουργίας,  ανώτατου ορίου αναπνευστικής πίεσης και μέγιστης εκπνευστικής ροής.

Συμπερασματικά, αν και το μέγεθος των οφελημάτων παραμένει ασαφές,  ο συνδυασμός αερόβιας άσκησης και άσκησης με αντιστάσεις αποδείχθηκε ότι βελτιώνει την ισχύ της λειτουργικής άσκησης και την απόδοση της αναπνευστικής λειτουργίας περισσότερο από ένα πρόγραμμα άσκησης βασισμένο μόνο στην αεροβική.

ΠΗΓΗ