Η οστεοαρθρίτιδα ανήκει στις μυοσκελετικές παθήσεις, οι οποίες, μετά τις διαταραχές της ψυχικής υγείας, αποτελούν τη δεύτερη αιτία προβλημάτων υγείας, παγκοσμίως. Η οστεοαρθρίτιδα έχει άμεσο αντίκτυπο σε καθημερινές λειτουργίες των ανθρώπων που πάσχουν. Στα βασικά μέτρα αντιμετώπισης των συμπτωμάτων περιλαμβάνεται η φυσική άσκηση, τόσο η εστιασμένη ενδυνάμωση των πασχόντων σημείων όσο και η γενική αεροβική. Ωστόσο, παρά την αποδεδειγμένη ωφέλεια της φυσικής άσκησης, οι ρυθμοί  τήρησης ενός σταθερού προγράμματος τείνουν, με τον καιρό, να μειώνονται.

Σε μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε ενήλικες με εστιασμένο πόνο στην άρθρωση του γονάτου  λόγω οστεοαρθρίτιδας, με κοινούς τους ανασταλτικούς παράγοντες (έλλειψη κινήτρου, χρόνου, χώρου και εποπτείας), αποδείχθηκε πως η ύπαρξη σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα σε θεραπευτή και θεραπευόμενο ενισχύει την τήρηση των οδηγιών του φυσιοθεραπευτή και τη φυσική άσκηση στους ενήλικες.

Στη μελέτη συμμετείχαν 30 ασθενείς και τα αποτελέσματα εξήχθησαν κατόπιν συνεντεύξεων  κατά την ολοκλήρωση της κλινικής δοκιμής καθώς και 12 μήνες αργότερα.

ΠΗΓΗ

Η παράλληλη άσκηση με αντιστάσεις ενισχύει τα αποτελέσματα της αερόβιας άσκησης και βελτιώνει την αναπνευστική λειτουργία σε ενήλικες με ιδιοπαθή σκολίωση. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή ερευνητών στη Σχολή Ιατρικών Επιστημών Santa Casa, στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας.

Στη κλινική δοκιμή συμμετείχαν σαράντα ενήλικες με ιδιοπαθή σκολίωση και τυπικές ενδείξεις για χειρουργική διόρθωση (κυρτότητα ίση ή μεγαλύτερη από 45 βαθμούς).  Οι συμμετέχοντες, χωρισμένοι σε δύο ομάδες, την ομάδα δοκιμής και την ομάδα ελέγχου, ακολούθησαν πρόγραμμα τριών 60λεπτων συνεδριών άσκησης σε εβδομαδιαία βάση και για διάρκεια 12 εβδομάδων. Η ομάδα δοκιμής ακολούθησε πρόγραμμα συνδυασμένης άσκησης αεροβικής και με αντιστάσεις ενώ η ομάδα ελέγχου αποκλειστικά αερόβιας.

Στην έναρξη και στη λήξη της δοκιμής, οι συμμετέχοντες πραγματοποίησαν τις εξής εξετάσεις: τεστ βάδισης διάρκειας 6 λεπτών με αξιολόγηση κόπωσης βάσει της κλίμακας Borg (0-10), σπιρομέτρηση, μέτρηση ανώτατου ορίου αναπνευστικής πίεσης και μέτρηση μέγιστης εκπνευστικής ροής.

Μετά τη συμπλήρωση των 12 εβδομάδων, η ομάδα δοκιμής, έναντι της ομάδας ελέγχου,  εμφάνισε υψηλότερα ποσοστά βελτίωσης στο τεστ βάδισης, με χαμηλότερες τιμές καταπόνησης στην ολοκλήρωση του τεστ. Επιπλέον, η ομάδα δοκιμής, συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου, εμφάνισε αυξημένη βελτίωση σε αρκετές διαφορετικές μετρήσεις αναπνευστικής λειτουργίας,  ανώτατου ορίου αναπνευστικής πίεσης και μέγιστης εκπνευστικής ροής.

Συμπερασματικά, αν και το μέγεθος των οφελημάτων παραμένει ασαφές,  ο συνδυασμός αερόβιας άσκησης και άσκησης με αντιστάσεις αποδείχθηκε ότι βελτιώνει την ισχύ της λειτουργικής άσκησης και την απόδοση της αναπνευστικής λειτουργίας περισσότερο από ένα πρόγραμμα άσκησης βασισμένο μόνο στην αεροβική.

ΠΗΓΗ